Alone in Koh Larn

เมื่อไม่นานมานี้ อยู่ดีๆ ก็อยากเที่ยวทะเลแบบไปคนเดียว กลัวเหงาแต่อยากไป...ทริปแบบเดียวดายสไตล์คนโสด จึงเกิดขึ้น วางแผนไว้ว่าไม่แพงมากและไม่ไกลจากกรุงเทพฯ จึงเลือกทะเลที่เคยไปมาก่อน มีความหลังอยู่มากมาย คล้ายกับว่ามีความรู้สึกบางอย่างติดค้างอยู่ที่นั่น...เกาะล้าน

การเดินทางนั้นค่อนข้างคุ้นเคย เพราะไปหลายครั้งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ไปคนเดียว ขึ้นรถที่สถานีขนส่งเอกมัยสามารถไปได้ทั้งแบบรถตู้สายกรุงเทพฯ – พัทยา หรือรถบัส บขส. เราเลือกรถตู้เพราะอยากให้ถึงเร็ว สายนี้ขึ้นชื่อเรื่องตีนผีอยู่แล้ว..ซึ่งไม่ทำให้ผิดหวัง ถึงก่อน GPS กำหนดเกือบครึ่งชั่วโมง จากกลัวเหงากลายเป็นกลัวตายแทน จากนั้นต่อด้วยเรือใหญ่ไปลงที่ท่าหน้าบ้าน นักท่องเที่ยวต่างชาติเยอะมากจนนึกว่ามาเที่ยวต่างประเทศ

                

หลังจากเข้าที่พักแล้ว เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราจึงออกเดินทางต่อ เริ่มที่หาดตายายซึ่งอยู่ใกล้สุด ใกล้ที่พักมากจนนึกว่าติดทะเล ขี่มอเตอร์ไซต์แปบเดียว อากาศดีแต่นักท่องเที่ยวต่างชาติเยอะมาก  หาดค่อนข้างเล็กและเป็นส่วนตัว

หาดตายาย

เปลี่ยนไปชายหาดที่ไปบ่อยที่สุด นั่นคือหาดนวล แต่เนื่องจากอยู่คนละฟากเกาะ จึงใช้เวลาขี่มอเตอร์ไซต์นานมากจนเกือบลืมว่าไปไหน

                

สิ่งที่ทำให้ใช้เวลาไปถึงชายหาดนาน ไม่ใช่แค่ระยะทาง แต่เป็นวิวทิวทัศน์ตลอดสองข้างทาง ทั้งภูเขา ทุ่งดอกไม้ดอกหญ้า บวกกับอากาศเย็นสดชื่น จึงจอดรถเพื่อถ่ายภาพอยู่นานทีเดียว

                

บรรยากาศระหว่างทางไปหาดนวล

มาถึงหาดนวลที่เกือบสงบ นักท่องเที่ยวเยอะไม่ต่างจากหาดก่อนหน้า น้ำใสสะอาดเย็นน่าลงเล่น หาดทรายเต็มไปด้วยหินและเปลือกหอย อาจจะเจ็บเท้าได้ แต่เราชอบ รู้สึกเหมือนได้นวดเท้า

                

เปลี่ยนเป้าหมายที่หาดเทียนแทน ขับไปไกลและลำบากพอสมควร มีป้ายเตือนอุบัติเหตุตลอดทาง เมื่อมาถึงต้องเดินต่อไปด้วยสะพานริมผา ค่อนข้างน่ากลัวแต่วิวสวย

สะพานปูนโทรมๆ ทางไปหาดเทียน

เดินทางต่อไปที่หาดยอดนิยมอย่างหาดตาแหวน ระหว่างทางแวะถ่ายภาพที่จุดชมวิว แต่ดันเจอกับสภาพที่ทรุดโทรมของจุดให้ถ่ายภาพ พื้นร้าวจนไม่กล้ายืน ต้องถ่ายไกลๆ แทน

                

ทางโค้งสุดท้ายก่อนลงไปที่หาดยังท้าทายนักท่องเที่ยวอยู่เสมอ ใครขับไม่คล่องไม่แข็งอาจล้มไม่เป็นท่าบาดเจ็บกันได้ ซึ่งระหว่างที่กำลังลงก็เจอคนที่แหกโค้งกลิ้งลงไป ใครจะไประวังกันหน่อย จะได้ลงไปเจอหาดสวยๆ บรรยากาศครึกครื้น สมกับเป็นแหล่งท่องเที่ยว

จุดชมวิวด้านล่างเป็นหาดตาแหวน

เดินทางท่องเที่ยวจนถึงเวลามื้อเย็น เราแวะซื้ออาหารทะเลตามร้านไปกินในที่พัก จริงๆ แล้วมีตลาดนัดอยู่หน้าวัด แต่เรามาวันธรรมดา ถึงไม่มีของขายมากนัก กลับห้องพร้อมอาหารและเครื่องดื่ม พักผ่อนกันยาวๆ

                

นอนเอกเขนกจนถึงเวลาค่ำ คิดว่าไหนๆ ก็มาเที่ยวคนเดียวไกลๆ ลองไปเสพบรรยากาศราตรีของที่นี่สักหน่อยดีกว่า เปิด Google หาร้านนั่งดื่มเบาๆ เจอร้านน่าสนใจ คือกลมกล่อมบาร์ มีดนตรีสดด้วย ว่าแล้วก็ออกเดินทางอย่างมึนๆ เพราะไม่เคยขี่ตอนกลางคืน งงและหลงอยู่นานกว่าจะเจอร้าน ทั้งๆ ที่ใกล้ที่พัก

                

ร้านบรรยากาศดีสไตล์เรโทร เครื่องดื่มอาหารไม่แพง อาจจะได้ช้าไปนิดเพราะไม่มีครัวเอง ต้องทำจากที่อื่นมาส่ง ดนตรีสดฝีมือดี เล่นสองคนฟังเพลินๆ จิบไปนานสองนาน รู้สึกตึงๆ กลับดีกว่าเดี๋ยวขี่รถไม่ไหว

กลมกล่อมบาร์

ถึงเช้าอีกวัน ฟ้ายังไม่สว่างมาก เราตัดสินใจทันทีว่าอยากออกไปเที่ยวหาดนวลอีกรอบ อยากสัมผัสอากาศระหว่างทาง ตอนเช้าน่าจะดีมาก ซึ่งเป็นไปตามคาด ดีมากจนอยู่นานกว่าทะเล รู้สึกรักธรรมชาติอย่างรุนแรง

                

มาถึงหาดนวลอันแสนสงบ (จริงๆ) ไม่มีนักท่องเที่ยว เงียบสุดมีแต่เสียงคลื่น อากาศดีมากจนไม่อยากกลับบ้าน เดินเล่นสักพัก...ลงน้ำเลยดีกว่า  เล่นอยู่นานซะจนต้องกลับจริงๆ แล้ว...

               

ขากลับเลือกการเดินทางด้วยรถบัส ต้องนั่งรถสองแถวเพื่อไปยังท่ารถ รู้สึกว่าจะถึงกรุงเทพฯ ไวกว่าและนั่งสบายกว่ารถตู้อีก รู้สึกใจหายพิลึก อยากอยู่นานๆ แต่มีอะไรต้องกลับไปทำอีกมากมาย เดินทางกลับด้วยใจเหงาๆ แต่สดชื่นอย่างประหลาด  ความรู้สึกบางอย่างก็ดูเหมือนจะปลดออกไปจากใจได้บ้างแล้ว หวังว่าชีวิตและความคิดของเราเองจะเดินหน้าต่อไปได้จริงๆ สักที....